Er zit muziek in Teylers Museum

Onder toeziend oog van de grote meester Jimi Hendrix mag Tim van Ouwerkerk (gitarist bij onder andere Opi en Jerusa) een demonstratie geven van de gitaar in combinatie met een fuzzpedaal en een wah wahpedaal. De gitaarklanken trekken de bezoekers van de expositie “Overal Muziek”  in Teylers Museum als een magneet. Iedereen die zojuist nog oude radio’s bekeek, naar muziek van Frank Sinatra luisterde of zichzelf even Armin van Buuren waande, komt op de muziek af. Muziek verbroedert.

In de Ovale Zaal van Teylers Museum, tussen de meest prachtige mineralen en kwarts, klinken de heldere stemmen van Nina en Laura Philips van All The Kings Daughters. Hun folkmuziek lokt veel bezoekers van het museum naar de zaal.

De expositie “Overal Muziek” is nog te zien tot 25 oktober in Teyler Museum. Er zijn in die periode verschillende activiteiten (DJ Workshop, Swingen op je eigen 45 toeren plaatje in de Ovale Zaal) en optredens van onder andere Yorick van Norden, All The Kings Daughters en De Kliko’s. Kijk voor de data en tijden van de activiteiten op de website van Teylers: Activiteiten

All The Kings Daughters: http://www.atkdmusic.com/

Tim van Ouwerkerk: http://www.facebook.com/timwilliam.vanouwerkerk

Teylers Museum: http://www.teylersmuseum.nl

 

Tekst en Fotografie: Remco van der Kruis

 

 

NATHALIE HARTJES: ‘GROEIKANSEN VOOR KUNSTENAARS’

Nathalie Hartjes is sinds februari directeur van artspace Nieuwe Vide. Ze wil haar artistieke taak invullen met grootse statements. De afgelopen dagen heeft ze zich intensief beziggehouden met de begeleiding van het plaatsen van de installatie ‘Inside Out & Upside Down’ van Jasper Niens, die nu te zien is.

 Hoe bevalt het je als directeur van Nieuwe Vide?

,,Heel erg goed! Ik ervaar Haarlem echt als een warm bad. Ik woon nu zelf  in Amsterdam Noord en had wel een bepaald vermoeden van de sfeer van de stad en de kunstscene; dat die wel vergelijkbaar zou zijn met Den Haag waar ik vijf jaar heb gewoond en altijd als heel prettig en inspirerend heb ervaren. Mijn vermoeden is in de afgelopen periode bevestigd: er gebeuren in Haarlem heel veel goede dingen. Het contact met de andere beeldende kunstinstellingen is warm en de uitwisselingen zijn direct en concreet.

Dat Nieuwe Vide een broedplaats is, waar we ruim 20 kunstenaars in huis hebben, die hier een atelier huren, draagt hier ook aan bij. De huurders komen regelmatig even kantoor binnenvallen, en ook het uitwisselen van plannetjes en gedachten bij het koffiezetapparaat levert van alles op. Ik ben zelf overtuigd van het feit dat beeldende kunst grenst aan bijvoorbeeld theater en muziek, en hoop dat er op termijn ook  organische samenwerkingen met bijvoorbeeld het Patronaat en de Toneelschuur kunnen ontstaan.’’

Je hebt bij je aantreden de mogelijkheid van een winkel gecreëerd. Wat is er zoal te koop in de Vide Shop?

De Vide Shop is grotendeels samengesteld door Anna Barbara Kolbe, die ik zo nu en dan suggesties van mijn kant heb toegeworpen. De items zijn zeer divers, we verkopen het bordspel ‘Starvation’, een grimmige variant op Risk, hebben een selectie aan bijzonder keramiek zoals de superhelden van Jasmin Djerzic, servies met aangereden wild van Merel Cremers en delicate vaasjes van onthoofde beestjes van Sara Martin Mazorra & Merel Slootheer, er zijn buttons (Very Manly Pins) van Michael van Kekem, en ook een keur aan T- en Sweat-shirts, vaak unieke exemplaren. Een van mijn favoriete items uit de shop zijn de sportjasjes van Sander Reijgers, die zien er echt strak en stylish uit, gemaakt van jasjes van bekende sportmerken waarin onderdelen van opblaaspoppen verwerkt zitten, zonder dat het over de top is. Dan heb je een Reebok jasje aan waar en stukje ‘opdruk net-kousen’ zichtbaar is. De behoefte aan een shop heeft meerdere motivaties, allereerst zijn er heel veel kunstenaars die kleinschalig of in editie uitgebracht werk maken dat flirt met wat we kennen als merchandise en massaproducten. Ook daar zit een wrijving en uitwisseling met populaire cultuur die ik interessant vind en zie de shop dus als een mogelijkheid het tentoonstellingsprogramma op een andere manier uit te breiden en te verkennen. Iedereen is heel welkom voor al onze tentoonstellingen en activiteiten, maar ik vind het ook heel leuk als de Haarlemmer zijn weg naar ons weet te vinden voor net dat maffe of unieke cadeautje voor neef, nicht, vriend of vriendin.’’

 Volgende tentoonstelling?

,,Op vrijdag 29 augustus vindt de onthulling van Jasper Niens’ installatie plaats, onder de titel ‘Inside Out & Upside Down’. De expositieruimte van Nieuwe Vide is een traditionele witte doos. Ik vond dat daar wel eens verandering in mocht komen, juíst voor een plek gelegen aan de rand van een ruw industrieterrein, dat potentie en creativiteit ademt. Ik heb Jasper Niens carte blanche gegeven om een ontwerp te maken die voor lange duur zou staan. Voorwaarde was wel dat er veranderingen kunnen plaatsvinden en dat het werk als een organisme met het programma mee kan groeien. De klikstructuur staat dat toe. Jasper Niens heeft een installatie ontworpen die berust op heel ingewikkelde rekenmodellen. Het is een ribbenstructuur, een soort opgeblazen walvissenskelet waar ik in en omheen mee zal programmeren, waardoor het werk ook met de instelling meegroeit. Dit bouwwerk blijft het hele seizoen staan en tot verrassende tentoonstellingsinrichtingen leiden. Daarna op 12 september bijt Nieuwe Vide het spits af van een estafettereeks tentoonstellingen van alumni van de Frank Mohr-mastersopleiding uit Groningen met de tentoonstelling ‘Frenzy’, waaraan vijf kunstenaars aan deelnemen die allemaal vrolijk neurotisch werk hebben.

,,Ik vind het belangrijk om bij Vide te streven naar een mix van kunstenaars. Jonge kunstenaars naast kunstenaars met een flinke staat van dienst. Door ze naast elkaar te plaatsen ga je verhoudingen en lijnen zien. Zo wil ik groeikansen bieden voor lokale, nationale en internationale kunstenaars”

FOTO’S NATHALIE HARTJES: REMCO VAN DER KRUIS

FOTO JASPER NIENS: EIGEN FOTO

Frenzy

Opening, 12 september, 18:00 uur

Deelnemers: Siebe de Boer, Sybille Eimermacher, Thera Hillenaar, Maria Jager, Annegret Kellner. 

Meer informatie via:

www.nieuwevide.nl

KLEURRIJKE WERKEN VAN DE SCHILDERS VAN DE KUNSTBAAN

In de Kloostergangen van het Stadhuis aan de Grote Markt is momenteel een vrolijke expositie te zien onder de titel ‘Kleurrijk Haarlem, Outsider Art’. Het is werk van schilders met een verstandelijke beperking, die elkaar ontmoeten bij Stichting De Baan aan het Nauwe Geldelozepad in de Koninginnebuurt.

De betiteling ‘Outsider art’ is meestal van toepassing op kunstenaars met een psychiatrische achtergrond, maar past hier eigenlijk prima. Immers, de schilders met een verstandelijke beperking zijn eveneens min of meer als buitenstaanders te beschouwen: ze trekken zich weinig aan van de formele regels van de kunst.

 

Het was de Franse kunstenaar Jean Dubuffet (1901-1985) die een grote interesse aan de dag legde voor het werk van kinderen, geestelijk minder begaafden en gedetineerden. Hij gaf deze eigenzinnige uitingen de benaming ‘Art Brut’. Je kent Jean Dubuffet wellicht van de ‘Jardin d’Émail’ in de beeldentuin van het Kröller Müllermuseum te Otterlo.

In de Kloostergangen van het Stadhuis zijn vijfentwintig werken te zien, verdeeld over drie thema’s: de plattegrond van Haarlem als ‘Haarlemshart’, de Haarlemmerhout en de Kloosterpoort van het Stadhuis. De schilders van de KunstBaan vervaardigen deze werken onder leiding van een docent met een kunstzinnige achtergrond.

In de serie ‘Kloosterpoort’ zien we fraaie, felkleurige en zeer vrije weergaven van de stadhuispoort, die je door moet als je deze tentoonstelling wilt zien. Niet zelden staan er aan de andere kant van de poort vrolijke figuurtjes, die naar binnen of naar buiten willen, zoals het mannetje met de groene trui en de gele laarzen van Chantal Pijnakker.

De met felle kleuren weergegeven plattegrond van Haarlem levert bijna abstracte schilderijen op. Seng Leng Chan (foto) bijvoorbeeld werkt met blauwe, oranje, paarse en roze kleurvlakken waar schilders als Mondriaan en Van Doesburg met interesse naar zouden kijken. Elsbeth Groeneveld heeft op de felkleurige plattegrond nog apart kleine potloodschetsjes geplakt van Haarlemse gebouwen op de plekken waar zij zich bevinden, zoals de kathedrale basiliek St. Bavo, het Teylers Museum en de Amsterdamse Poort.

Persoonlijk vind ik de schilderijen met het thema ‘Haarlemmerhout’ het mooist. Hier laten de kunstenaars de fantasie en het penseel de vrije loop. Je ziet het gras en de bomen, maar de boomtoppen hebben allerlei vrolijke tak- en bladvariaties, waarbij vorm en kleur een zinderend spel spelen, tot en met pointillisme aan toe, zoals bij Moniek van Schaik (foto).

‘Hier word ik heel vrolijk van, bravo voor artiesten en begeleiders!’, schreef iemand in het gastenboek. En zo is het. Een expositie om vrolijk van te worden.

Sommige werken zijn te koop. De tentoonstelling is nog tot en met vrijdag 29 augustus tijdens werkdagen te zien in De Kloostergangen van het Stadhuis.

TEKST & FOTO’S: PAUL LIPS

Meer informatie:

http://stichtingdebaan.nl/2014/08/01/expositie-kunstbaan-kleurrijk-haarlem/

WAT INSPIREERT… DANIEL MAISSAN

Daniel Maissan is fotograaf. Hij werkt met een Leica meetzoeker camera. Op zijn blog ‘A man with a Leica’ schrijft hij over het gebruik en zijn ervaringen van en met dit toestel.
Foto’s van Daniel Maissan zijn momenteel te zien in het Dolhuys aan de Schotersingel, als onderdeel van de tentoonstelling ‘Heel erg anders’, over kinderen met autisme. Foto’s uit zijn serie ‘Autism in Peru’ hangen daar tot en met medio september.

Daniel Maissan is een ‘dwaler’, zegt hij zelf. Hij is graag op reis, om in verre landen het leven van alledag vast te leggen. India, Japan, Afrika, het levert intrigerende beelden op, meestal in zwartwit, soms in kleur.
Gevraagd naar ‘hoe is de stemming’ volgt een eerlijk antwoord:
,,Met ups en downs. Ik heb momenteel geen grote projecten staan, al ben ik wel met een nieuw plan bezig voor Serious Request, dat eind dit jaar in Haarlem zal plaatsvinden. Meestal heb ik zo’n twee of drie projecten in het buitenland, per jaar, dan kan ik reizen met een doel. Daarnaast heb ik natuurlijk gewoon mijn klussen hier in Nederland. Uiteindelijk hoop ik dat het zo’n zeven of acht reizen per jaar worden. Ik maak die reizen nu vaak tegen kostprijs, maar hou er niet veel aan over.
Het fijnste is om, in opdracht van een stichting of organisatie, op reis te worden gestuurd en de vrije hand van fotograferen te krijgen. Zoals bij het project ‘Autism in Peru’. Ik kan met weinig toe. Als de kosten worden betaald en ik heb wat geld om mijn huur te betalen en te eten, is dat voor mij genoeg. Dit is waar een van mijn ideeën ‘Send me somewhere’ vandaan komt. Stuur mij maar ergens heen en ik maak mooie beelden voor je, is daarbij het uitgangspunt. Zo is dat ook gegaan met mijn reis naar Cusco in Peru, in opdracht van de Stichting Abrazos.’’

Heb je bij zo’n reis dan een vooraf vastgesteld plan?
,,Ik hou er van om rond te lopen zonder doel. Dat noem ik dus dwalen. Ik dwaal met mijn camera in de tas of in mijn hand. Als ik zonder doel rond loop en nergens naar zoek, staan al mijn zintuigen open om signalen op te vangen. Als ik dan iets zie wat mij verwondert, word ik daar helemaal door gegrepen. Dan heb ik een kort moment van hyperfocus. Een druk op de knop en het maken van de foto sluit dat moment vervolgens weer af. Dan is mijn hoofd weer leeg en sta ik open voor het volgende momentje.”

Je bent niet een man met een missie?
,,Ik heb niet echt een missie. Ik wil niet perse een verhaal vertellen. Ik wil de verhalen zelf zien en beleven, wellicht is dát de missie. Het momentje meemaken. Dat ik daarbij foto’s maak, waarmee ik deze momenten kan delen met de rest van de wereld, is een hele fijne extra. Het maakt dat ik kan blijven dwalen. Ik wil niet de verplichting hebben dat ik een bepaald verhaal moét vertellen, ik vertel mijn verhaal, zoals ik het zie en meemaak. Dat verhaal wordt gelukkig steeds vaker gezien en gewaardeerd.’’

Om de technische perfectie is het je niet te doen? Soms is er iemand op een foto te zien waarbij het hoofd niet in beeld is…
,,Technische perfectie is natuurlijk een ruim begrip. In de projecten die ik doe werk ik zelden binnen de lijntjes. Het liefst heb ik helemaal geen lijntjes.
Tijdens mijn laatste project voor een Amerikaanse stichting in Nairobi, Kenya, maakte ik een foto waarbij er plotseling iemand met een hand het beeld in kwam zetten. In eerste instantie baalde ik. Tot ik de foto zag en besefte dat het een heel boeiend beeld opleverde. Soms moet er een stukje van een hoofd worden afgesneden voor de foto, puur omdat dat het beeld mooier maakt. De foto kan er veel spannender door worden. Als je soms iets weglaat, vertelt de foto vaak meer. Voor het maken van foto’s voor tijdschriften en magazines is het natuurlijk weer heel anders werken.”

We lopen langs de foto’s in het Dolhuys. Intrigerend zijn de foto’s van de dertienjarige John, een jongen met een onregelmatig gebit die er van geniet om te spelen met scheerschuim. Hij komt zelden buiten huis, behalve als de therapeut er is. Op een van de platen opent zijn moeder de deur van hun woning, en kijkt John met een vorsende blik richting camera. Ook de hond links lijkt niet helemaal op zijn gemak. De wandeling heeft lang genoeg geduurd en John lijkt elk moment met dingen te kunnen gaan gooien, weet Daniel Maissan. ,,Als zo’n spanning te zien is in een foto, met nul opsmuk, dan is het voor mij goed.’’

John

INTERVIEW: PAUL LIPS
FOTOGRAFIE: REMCO VAN DER KRUIS
COPYRIGHT FOTO AUTISM IN PERU: DANIEL MAISSAN

Meer informatie via:
http://www.danielmaissan.nl
http://www.hetdolhuys.nl

Expositie ‘Wij zijn hier’ van Maartje Hinse

“Can I take your picture?”
“No”
“Why not?”
“Because if my Mom sees the photo then she’ll cry”.
“What does she know about your situation?”
“Nothing. She thinks I have a job.
She doesn’t know that I’ve been sleeping rough for the last three years.”
“Can I draw you instead?”
“Yes, you can.”

Met dit gesprek tussen kunstenares Maartje Hinse en een vluchteling in de Vluchtkerk in Amsterdam begint haar project om vluchtelingen te portretteren. In totaal heeft ze vijftig uitgeprocedeerde vluchtelingen geschilderd.

Maartje Hinse

Vandaag is de opening van haar expositie ‘Wij zijn hier’ in de Grote Kerk aan de Grote Markt. Vanaf de kansel spreekt eerst dominee Tom de Haan en daarna Maartje zelf de gasten toe. Maartje introduceert dichter en derde generatie vluchteling Godfrey Lado die een gedicht voordraagt over het geboorteland van zijn familie: Zuid-Soedan. Na hem is het de beurt aan Josheph Ouma Berete uit Guinee. Joseph is vooral dankbaar voor de hulp en de kansen die hij heeft gekregen. Meerdere malen klinkt het ,,thank you, thank you so much”. De omstanders worden zichtbaar geroerd door zijn dankbetuigingen. Als we de schilderijen gaan bekijken, loopt Joseph – met Maartje en Godfrey – voorop door de kerk en begint met prachtige donkere stem te zingen: ,,Thank you Jesus, thank you”. Godfrey en de dominee vallen in. Zo lopen we in processie door de Kooromgang naar de schilderijen.

Godfrey Lado

Thank you

Maartje Hinse, Joseph Ouma Berete, dominee Tom de Haan en Godfrey Lado (vlnr)

Het zijn kleine, mooie en breekbare portretten in een eenvoudig houten lijstje. ,,Vluchtelingen zijn bang en kwetsbaar”, vertelt Maartje Hinse. Dat laat zij vooral zien in de gebruikte materialen. ,,Daarom heb ik in plaats van acrylverf of olieverf, wat ik normaal gebruik, aquarelverf gebruikt. Uit de aquareldoos die ik van mijn ouders kreeg op mijn tiende verjaardag. Om de portretten extra kwetsbaar te maken, heb ik ze geschilderd op handgeschept papier uit Nepal.”

Maartje’s werk is opgevallen bij de Rietveld Academy, die haar werk heeft genomineerd voor de Bruning Bongersprijs, een tweejaarlijkse kunstprijs voor jonge beeldend kunstenaars. Reden te meer om snel een kijkje te nemen bij dit bijzondere project.

De expositie ‘Wij zijn hier’ is tot en met 30 mei te zien in de Grote Kerk. De entree van de kerk is
€ 2,50. De openingstijden zijn maandag tot en met zaterdag van 10.00 uur tot 16.00 uur.

Tekst en fotografie: Remco van der Kruis

EEN KIJKJE IN DE WONDERKAMERS VAN HANS BOSSMANN

‘Wonderkamers’ is een nieuw initiatief van Hans Bossman. Bossmann is ‘ beeldend kunstenaar zonder atelier’ en houdt van ‘interacties met mensen’, zoals hij zelf zegt. Op een prachtige locatie aan de Geertruida Carelsenstraat 44 in de Amsterdamsebuurt is zaterdag een manifestatie met verschillende optredens en exposanten.

Wie het pand aan de G. Carelsenstraat betreedt raakt snel onder de indruk. Twee immense ruimtes hebben elk de omvang van een atelier, en daarachter is nog een werkplaats waar technische handelingen kunnen worden verricht. Hans Bossmann verbouwde het pand volgens zijn eigen ideeën.

Wonderkamers is een multifunctionele plek waar uitersten in de cultuur kunnen samenkomen, zo valt er op de Facebookpagina te lezen. Amusement ontmoet elitaire kunst en jeugdliteratuur gaat hand in hand met design.

Aan Hans Bossmann is te merken dat hij in het dagelijks leven tevens actief is als docent, zo levendig weet hij te vertellen over eerder projecten. In 1998 had hij in Tilburg een project onder de noemer ‘Dagblad Zonder nieuws’. Op bloedserieuze wijze werd een krant ‘waar niks in stond’ vervaardigd, met blanco pagina’s en als enige kenmerk een wikkel met de geadresseerde.

Verrassing en verwondering zijn begrippen die hoog in het vaandel staan bij de man achter dit nieuwe initiatief. De opening is zaterdag 1 maart tussen 14.00 en 18.00 uur. Schrijfster Anke Kranendonk komt verhalen voordragen, Eva Toorenent exposeert tekeningen en Soek showt zijn zelfgemaakte kleding, vervaardigd uit gedragen kledingstukken. Pianist Harmen Fraanje treedt op, Jacqueline van Eeden exposeert en van Pieter Groeneveldt wordt een bijzondere keramiekverzameling getoond. De volledige lijst met deelnemers is te vinden via de Facebookpagina van Wonderkamers: www.facebook.com/wonderkamers.nl

,,Het zijn allemaal gedreven kunstenaars en ze zijn totaal verschillend’’, verzekert Hans Bossmann. ,,Wonderkamers moet een podium voor cultuur worden waar niet alleen kunstliefhebbers welkom zijn.’’

INTERVIEW: PAUL LIPS

FOTOGRAFIE: REMCO VAN DER KRUIS

DE WERELD IN KAART GEBRACHT IN DE VISHAL

Mijn naam is Paul Lips en ik ben gecharmeerd van koeien, dat is geen geheim. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ik vrolijk werd toen ik afgelopen week even in de Vishal ging kijken. Bij binnenkomst is daar een installatie onder de titel ‘Veestapel’, gemaakt door Gemma van Poppelen. Het is een installatie die bestaat uit gestapelde houten blokken, en op elk blok is de kop van een koe, een schaap of een geit geschilderd. Ook al ziet het tafereel er vriendelijk uit, de aanleiding om deze installatie te vervaardigen is wat naargeestiger: de ruimingen van duizenden geiten en schapen en koeien van enkele jaren geleden, toen de dieren werden getroffen door ziekten. Door middel van deze portretten kregen de leden van deze ‘veestapel’ postuum een waardig eerbetoon.

Veestapel van Gemma van Poppelen

‘Mapping the world’ is de titel van opnieuw een groepsexpositie van leden van kunstenaarsvereniging De Vishal en zeker de moeite waard om met een bezoek te vereren. Dat kan nog tot en met zondag 16 februari.
De variatie is groot: van de sfeervolle, kleurrijke en bijna abstracte landschappen van Helmuth van Galen tot aan de vitrine van Hans Clavin waarin zich een gedicht, een uiteen geknipte oude kaart van Haarlem en twee zooltjes bevinden, of het mooi – met een beperkt palet geschilderde -‘Glass House’ van Alice Brasser.

Glass House van Alice Brasser

Bijzonder zijn de materieschilderijen van Jules Kockelkoren, die verwijzen naar de jaren zeventig, toen een groep van zeven jonge Zuid-Molukkers een trein bij de Drentse plaats Wijster kaapten. Het werk is gemaakt met acrylverf, zand en schelpen en oogt daardoor vaag, bijna net zo vaag als de televisiebeelden van destijds. Het zand en de schelpen zouden kunnen verwijzen naar de eilanden, waar de jonge Zuid-Molukkers zich graag hadden willen vestigen, maar dat door de tragische loop van de geschiedenis nooit werkelijkheid heeft kunnen worden.

TEKST: PAUL LIPS
FOTO’S: PAUL LIPS EN REMCO VAN DER KRUIS

Expositie Stadsgezichten langs het Spaarne

In de Bibliotheek Noord exposeert de 84- jarige Pieter van der Es met zijn schilderijen. Het is een bescheiden expositie met als meest voorkomend onderwerp het Spaarne. Spaarnestroom kon dus niet wegblijven en ging een kijkje nemen. We zien het Spaarne stromend voorbij molen de Adriaan, onder de Gravestenenbrug door en langs de zaagmolen. Naast de gezichten op het Spaarne hangen er een portret van zijn vrouw, een zelfportret een tweetal stillevens en een gezicht op Dordrecht. Het is een leuke, kleine expositie. Neem bij mooi weer alleen wel een zonnebril mee, want een aantal schilderijen hangt voor de ramen waardoor het moeilijk is om deze goed te bekijken. De expositie is gratis toegankelijk in de Bibliotheek Noord aan de Planetenlaan en duurt nog tot en met 25 maart.

Foto’s en tekst: Remco van der Kruis

LOOP VANDAAG OF MORGEN SVP NOG EVEN BINNEN BIJ GALERIE ANNÉE

Is me dat even gezellig binnenkomen, daar bij galerie Année aan de Gedempte Oude Gracht. Direct links hangt het schilderij ‘Bijeenkomst’ van Juane Xue. Een zomerse tafel in een tuin met ontelbare glazen en flessen er op. Een tafereel waar singer/songwriter Douwe Bob en zijn vader ongetwijfeld zeer vrolijk van zouden worden. Het lijkt alsof we hier op een feest zijn beland waar eerst flink en vrolijk is gepimpeld, en het is nèt alsof iedereen even is weggelopen om naar muziek te luisteren, of deze tuintafel definitief heeft verlaten. Het zou ook zomaar kunnen dat dit een ochtendtafereel is waarbij die half gevulde glazen en flessen er nog gewoon staan.

Juane Xue is een van de vier hoofdexposanten bij Année, daarnaast is er altijd werk van andere kunstenaars te zien. De andere drie zijn Roos Schuring, Yvonne van Dreven en Marjanne Beeuwkes, die eveneens recent werk tonen.

Dat is een aangename verrassing. Neem Roos Schuring, die het Hollands licht met een prachtige toets vangt in landschappen of strandtaferelen. ‘Seascapes’, noemt ze het zelf. ,,Het zijn relatief kleine werken, maar ze zijn toch weer groot’’, legt galeriehouder Annelies Année uit, die ‘Landscape Winter 5, ice cold snow falling’ tot een van haar favorieten rekent en het vlot geschilderde werk omschrijft als ‘fabulous’.

Ook Marjanne Beeuwkes laat zich inspireren door de kust, maar zoekt voornamelijk de grens op tussen land en zee. De verf is pastueus opgebracht, misschien zelfs wel met het paletmes, de taferelen bevinden zich op de grens tussen figuratief en abstract, en blijven daardoor intrigeren.

Yvonne van Dreven tenslotte werkt met verschillende materialen. Ze gebruikt karton, papier en verf en maakt series onder de titel ‘Ruimte’. Leegstaande ruimtes met altijd wel een openstaande deur waardoor wat sfeervol Hopper-licht naar binnen schijnt, met letterlijke diepte. Nummer 11 en 17 van de serie vind ik het allermooist.

Al met al is het de moeite waard om even bij galerie Année binnen te lopen. Vandaag en morgen (zaterdag 25 januari) nog te zien aan Gedempte Oude Gracht 33.

 tekst en foto’s: PAUL LIPS 

Lizan van Dijk: stroom van associaties met meerdere lagen

De Haarlemse beeldend kunstenaar Lizan van Dijk exposeert in De Kloostergangen van het stadhuis. Het is een mooie solotentoonstelling die goed tot zijn recht komt in beide gangen.

We wandelen langs de werken in De Kloostergangen, waarvan er veel de titel ‘Enclosure’ dragen. De term staat voor omheining, beperking, beslotenheid. Op veel werken is een figuur te zien die een ladder afdaalt in een donker gat, of daar juist uit lijkt te klimmen. Er is altijd wel ergens een schaduw te zien. De schilderijen kenmerken zich door een beperkt palet, veel grijzen, bruin en zwart, soms okergeel of blauw. Lizan van Dijk is woonachtig in De Vijfhoek, maar ook buiten de stad geniet zij bekendheid.

De verf op haar schilderijen is laag voor laag opgebouwd. Ook maakt Van Dijk gebruik van andere materialen die ze in haar doeken verwerkt. Twee jaar geleden ontstonden de eerste plannen voor deze solotentoonstelling.
Van Dijk: ,,Een aantal werken was toen al af, maar dit grote doek hier heb ik speciaal voor deze tentoonstelling gemaakt. De wand hier is zó mooi dat ik daar een schilderij van bijna twee bij twee meter voor wilde maken. Het doek paste bijna niet in ons huis en is precies op maat gemaakt zodat het door de oude deuren naar binnen en buiten vervoerd kon worden.’’

Lizan van Dijk spreekt als het ware zoals ze schildert: met een stroom van associaties – je zou ook kunnen zeggen van de hak op de tak – maar altijd met gevoel voor humor. Ze groeide op in een familie waarbij vader de functie van notaris uitoefende en moeder al afkomstig was uit een schildersfamilie. Na haar opleiding aan de Rietveldacademie werkte Van Dijk een aantal jaren beroepsmatig als beeldend kunstenaar. Om financiële redenen volgde ze een opleiding voor verpleegkundige en werkte in die branche. Er bleef weinig tijd over om te schilderen. Vijf jaar geleden kroop bloed kroop toch weer waar het niet gaan kan. Haar werk is inmiddels geliefd bij bedrijven en instellingen, zelfs voor de televisieserie ‘Flikken Maastricht’ werden enkele schilderijen gehuurd, die kwamen te hangen in het optrekje van een misdadiger. Ze neemt jaarlijks deel aan de Kunstlijn en in het voorjaar aan de Vijfhoekkunstroute, waarbij ze eveneens open atelier houdt (‘wel lastig om het hele huis om te moeten keren’). Daarnaast heeft Van Dijk een atelier in Frankrijk, waar het ‘licht altijd mooi is’, zoals ze zelf zegt. ,,Ik heb bij deze tentoonstelling ook enkele werken gehangen die er net een beetje anders uitzien. Zoals deze: ‘Et vous vous croyez?’, die kreet zag ik staan op een muur in Frankrijk. ‘’

TEKST: PAUL LIPS
FOTOGRAFIE: REMCO VAN DER KRUIS

De expositie ‘Enclosure’ is nog tot en met 20 februari te zien in de Kloostergangen van het Stadhuis Haarlem, geopend op werkdagen van 9.00 tot 17.00 uur.
Meer informatie over Lizan van Dijk via: http://www.lizanvandijk.nl