WAT INSPIREERT… PATRICIA RAMAER

Patricia Ramaer is fotograaf en kunstenaar, maar noemt zichzelf liever kunstfotograaf. Ze heeft momenteel een pop-up studio in Zandvoort. Haar foto’s zijn onder meer te zien in de ‘Salon des Refusés (onderdeel van de ZomerExpo in het Haags Gemeentemuseum) en op een internationale fototentoonstelling in Los Angeles. Patricia Ramaer maakt voor haar fotografie gebruik van oude technieken.

Hoe is de stemming?

,,Fantastisch. Briljant. Er gebeurt namelijk heel erg veel. Voor mijn fotografie ben ik bezig met oude technieken. Glasplaatfotografie. Een tegenhanger van digitale fotografie. Ik noem mezelf dan ook kunstfotograaf. Ik heb besloten dat ik uitsluitend nog wil werken op mijn eigen voorwaarden. En dat is dan weer heel erg leuk.’’

Waar ben je momenteel mee bezig?

,,Ik ben heel erg druk met het maken foto’s op oude glasplaten. Daarnaast doe ik vooral in de zomer vintage-trouwreportages. Zo’n reportage maak ik helemaal op mijn eigen manier. Ik zoek de puurheid en wil laten zien wat er écht gebeurt. Ik wandel rond tussen de gasten en hanteer het principe ‘making the unseen seen’. Zodra ze gaan poseren draai ik me om en loop weg.’’

Maar bruidsparen en hun familie willen toch meestal perfect geposeerde plaatjes?

,,Vooraf leg ik uit hoe mijn werkwijze is. Als je goed uitlegt wat je bedoeling is willen ze het uiteindelijk meestal wel. Je staat er versteld van hoeveel mensen juist géén geposeerde foto’s willen. Bovendien zullen zemerken dat ik de sfeer van het huwelijksfeest juist helemaal pak in mijn reportage! Ik heb de laatste tijd juist méér opdrachten gekregen vanwege mijn werkwijze. Een belangrijk detail is dat ik de foto’s pas na een maand lever, zodat hun herinneringen ‘eigen’ worden, en dat de foto’s niet slechts hun herinnering worden. Het is dus echt slow-photography.’’

Hoe werkt dat ongeveer met die glasplaten?

,,De glasplaatfoto is een analoge werkwijze. Het was een van de eerste fototechnieken. Je maakt je eigen negatieven met behulp van een glasplaatje. Behoorlijk dun glas is dat. Op die glasplaat breng ik een zelfgemaakte emulsielaag aan. Die laag is lichtgevoelig en vertoont onregelmatigheden, die terugkomen in de foto. Het toeval speelt dus een rol in de uiteindelijke foto. De foto oogt ruw en niet perfect. En dat vind ik juist zo prachtig en magisch.’’

Wat ga je de komende tijd doen?

,,Ik ben bezig met het opzetten van de Vintage Fotostudio. Vintage is helemaal mijn ding. Daarnaast ga ik een masterstudy Fine Art & Humanities volgen aan de University of Dundee in Schotland. Een afgeragte school met geweldige leerkrachten daar. Ik ben echt op zoek naar verdieping in mijn vak. Het moet zo diep mogelijk. Ik werk vaak samen met collega fotograaf Onno van Middelkoop, hij zal de Vintage ook voortzetten terwijl ik weg ben. Wij willen van de zomer een hele serie kunstportretten maken die een verhaal vertellen.’’

Tot slot, van welke muziek hou je?

,,Ik ben gek op een heleboel dingen. Joni Mitchell. David Sylvian. David Bowie, vooral zijn ballads als ‘Wild is the wind’. Jazzvocalisten als Frank Sinatra, Bing Crosby en Fats Waller draai ik ook graag. Joni Mitchell vind ik zo goed omdat zij in haar muziek alles van zichzelf durft te laten zien, met rake teksten. Ook weer ruw, puur, ongepolijst, precies waar ik van hou!’’

INTERVIEW: PAUL LIPS

FOTOGRAFIE: REMCO VAN DER KRUIS, PATRICIA RAMAER

www.patriciaramaer.com

https://www.facebook.com/vintagefotostudio.nl

WAT INSPIREERT… KAREN SCHEFFERS

Karen Scheffers is fotografe. Naast fotografie heeft zij een passie voor dans. Haar foto’s vertonen regelmatig surrealistische beelden. Doordat haar foto onlangs verscheen in het Amerikaanse ‘Forbes Magazine’ brak zij internationaal door. Eén van haar foto’s die Scheffers nam van Samadhi Dance Company is aangekocht voor een wereldwijde multimediale campagne van de 6-sterren keten Taj Hotels Resorts and Palaces. Momenteel is er werk van haar te zien in galerie Meander te Zevenaar. Karen Scheffers woont in Zandvoort en heeft een studio in Haarlem.

 

Waar groeide je op?

,,Ik ben geboren in Tilburg en getogen in Heesch, in de buurt van Oss. Mijn vader was huisarts. Van mijn vroege jeugd herinner ik me dat we regelmatig de natuur in gingen. De bossen zijn dan ook als een thuis voor mij. Mijn schoonouders hebben een huisje in Garderen op de Veluwe. Daar is het heerlijk om te zijn. Loofbomen, naaldbomen, beukenbomen, in dat soort bossen zit een bijzondere energie. In de natuur voel ik me vrij.’’

 

Wanneer kreeg je belangstelling voor fotografie?

,,Naast zijn werk als huisarts was mijn vader een enthousiast fotograaf. Ook mijn moeder hield van fotograferen. Als kind tekende ik altijd al heel veel, iets dat ik nu nog steeds graag doe. Ik wilde altijd op vele creatieve vlakken bezig zijn, tekenen, fotograferen, muziek. Ik vond het moeilijk om daar een keuze in te maken.’’

 

Vandaar dat je carrière zich eveneens in diverse richtingen bewoog?

,,Ja, eerst heb ik een studie ruimtelijke en grafische vormgeving gevolgd in Utrecht. Met die opleiding kun je bijvoorbeeld aan de slag als etaleur en stylist. Toch wilde ik verder studeren en heb vervolgens een dansopleiding in Tilburg gedaan. Door een blessure kon ik niet aan de slag als professioneel danser en heb me toegelegd op theatertechniek, een vak wat ik tien jaar lang heb uitgeoefend. Daarna heb ik de keuze voor fotografie gemaakt. Ik richt me op de thema’s Dans, Portret en Beauty.’’

 

Je werkt veel in je eigen studio…

,,In de studio kan ik zelf precies bepalen hoe ik het wil hebben. Ik heb de regie in handen en wil dat de energie klopt. Ik kies de beelden die ik wil vastleggen zorgvuldig uit en probeer er voor te zorgen dat alle details kloppen. Daar kan ook wel eens iets mis gaan, zodat ik dan toch moet improviseren. Waardoor vaak de mooiste dingen ontstaan. Ik probeer daarbij de perfectie te benaderen, die dan als het ware een beetje surrealistisch wordt.’’

 

Van welke muziek hou je?

,,Dat is best moeilijk om zo een, twee drie op te noemen. Ik hou van veel verschillende muziek. Coldplay vind ik goed, maar ook Blof. Maar de beste artiest vind ik toch Sade. Een prachtige zangeres. Ze is niet alleen goed op de plaat, maar ook haar concerten zijn prachtig.’’

 

INTERVIEW: PAUL LIPS

FOTOGRAFIE: REMCO VAN DE KRUIS

FOTO: ‘Untitled’, copyright KAREN SCHEFFERS

SCHILDERIJ: KAREN SCHEFFERS

www.karenscheffers.com

WAT INSPIREERT… DANIEL MAISSAN

Daniel Maissan is fotograaf. Hij werkt met een Leica meetzoeker camera. Op zijn blog ‘A man with a Leica’ schrijft hij over het gebruik en zijn ervaringen van en met dit toestel.
Foto’s van Daniel Maissan zijn momenteel te zien in het Dolhuys aan de Schotersingel, als onderdeel van de tentoonstelling ‘Heel erg anders’, over kinderen met autisme. Foto’s uit zijn serie ‘Autism in Peru’ hangen daar tot en met medio september.

Daniel Maissan is een ‘dwaler’, zegt hij zelf. Hij is graag op reis, om in verre landen het leven van alledag vast te leggen. India, Japan, Afrika, het levert intrigerende beelden op, meestal in zwartwit, soms in kleur.
Gevraagd naar ‘hoe is de stemming’ volgt een eerlijk antwoord:
,,Met ups en downs. Ik heb momenteel geen grote projecten staan, al ben ik wel met een nieuw plan bezig voor Serious Request, dat eind dit jaar in Haarlem zal plaatsvinden. Meestal heb ik zo’n twee of drie projecten in het buitenland, per jaar, dan kan ik reizen met een doel. Daarnaast heb ik natuurlijk gewoon mijn klussen hier in Nederland. Uiteindelijk hoop ik dat het zo’n zeven of acht reizen per jaar worden. Ik maak die reizen nu vaak tegen kostprijs, maar hou er niet veel aan over.
Het fijnste is om, in opdracht van een stichting of organisatie, op reis te worden gestuurd en de vrije hand van fotograferen te krijgen. Zoals bij het project ‘Autism in Peru’. Ik kan met weinig toe. Als de kosten worden betaald en ik heb wat geld om mijn huur te betalen en te eten, is dat voor mij genoeg. Dit is waar een van mijn ideeën ‘Send me somewhere’ vandaan komt. Stuur mij maar ergens heen en ik maak mooie beelden voor je, is daarbij het uitgangspunt. Zo is dat ook gegaan met mijn reis naar Cusco in Peru, in opdracht van de Stichting Abrazos.’’

Heb je bij zo’n reis dan een vooraf vastgesteld plan?
,,Ik hou er van om rond te lopen zonder doel. Dat noem ik dus dwalen. Ik dwaal met mijn camera in de tas of in mijn hand. Als ik zonder doel rond loop en nergens naar zoek, staan al mijn zintuigen open om signalen op te vangen. Als ik dan iets zie wat mij verwondert, word ik daar helemaal door gegrepen. Dan heb ik een kort moment van hyperfocus. Een druk op de knop en het maken van de foto sluit dat moment vervolgens weer af. Dan is mijn hoofd weer leeg en sta ik open voor het volgende momentje.”

Je bent niet een man met een missie?
,,Ik heb niet echt een missie. Ik wil niet perse een verhaal vertellen. Ik wil de verhalen zelf zien en beleven, wellicht is dát de missie. Het momentje meemaken. Dat ik daarbij foto’s maak, waarmee ik deze momenten kan delen met de rest van de wereld, is een hele fijne extra. Het maakt dat ik kan blijven dwalen. Ik wil niet de verplichting hebben dat ik een bepaald verhaal moét vertellen, ik vertel mijn verhaal, zoals ik het zie en meemaak. Dat verhaal wordt gelukkig steeds vaker gezien en gewaardeerd.’’

Om de technische perfectie is het je niet te doen? Soms is er iemand op een foto te zien waarbij het hoofd niet in beeld is…
,,Technische perfectie is natuurlijk een ruim begrip. In de projecten die ik doe werk ik zelden binnen de lijntjes. Het liefst heb ik helemaal geen lijntjes.
Tijdens mijn laatste project voor een Amerikaanse stichting in Nairobi, Kenya, maakte ik een foto waarbij er plotseling iemand met een hand het beeld in kwam zetten. In eerste instantie baalde ik. Tot ik de foto zag en besefte dat het een heel boeiend beeld opleverde. Soms moet er een stukje van een hoofd worden afgesneden voor de foto, puur omdat dat het beeld mooier maakt. De foto kan er veel spannender door worden. Als je soms iets weglaat, vertelt de foto vaak meer. Voor het maken van foto’s voor tijdschriften en magazines is het natuurlijk weer heel anders werken.”

We lopen langs de foto’s in het Dolhuys. Intrigerend zijn de foto’s van de dertienjarige John, een jongen met een onregelmatig gebit die er van geniet om te spelen met scheerschuim. Hij komt zelden buiten huis, behalve als de therapeut er is. Op een van de platen opent zijn moeder de deur van hun woning, en kijkt John met een vorsende blik richting camera. Ook de hond links lijkt niet helemaal op zijn gemak. De wandeling heeft lang genoeg geduurd en John lijkt elk moment met dingen te kunnen gaan gooien, weet Daniel Maissan. ,,Als zo’n spanning te zien is in een foto, met nul opsmuk, dan is het voor mij goed.’’

John

INTERVIEW: PAUL LIPS
FOTOGRAFIE: REMCO VAN DER KRUIS
COPYRIGHT FOTO AUTISM IN PERU: DANIEL MAISSAN

Meer informatie via:
http://www.danielmaissan.nl
http://www.hetdolhuys.nl

WAT INSPIREERT… FJODOR C. BUIS

Fjodor C. Buis is fotograaf te Haarlem. Van hem is momenteel de foto ’De Eenzame fietser’ te zien op de tentoonstelling ‘Kennemer Landschappen’ op Landgoed Beeckestijn.

Hoe kwam die sfeervolle foto tot stand?
,,Die was oorspronkelijk bestemd voor de Lennaert Nijgh-tentoonstelling bij het Noord-Hollands Archief eind 2012. Mij was gevraagd om me te laten inspireren door een liedtekst van de tekstdichter en heb daar ‚Jimmy’ voor gekozen. Bij dat nummer kreeg ik beelden van een geheimzinnig landschap met een nietige fietser erin. Toen vernam ik dat die tekst eigenlijk helemaal niet geschreven is door Lennaert, maar door een zwager van Boudewijn. Hij heeft de expositie dan ook niet gehaald. Maar daarna heb ik nog wel een foto van ‘een eiland in de verte’ gemaakt naar het gelijknamige lied.
Voor de ‘eenzame fietser’-foto ben ik speciaal naar de Kennemerduinen gegaan, niet ver van Parnassia. De man op de fiets is mijn vader, die heeft heel wat keren over dat fietspad heen en weer moeten rijden. De omstandigheden waren perfect, grijs weer, ik op een duin met uitzicht op een verdwijnende weg.’’

Waar ben je momenteel mee bezig?
,,Ik ben bezig met een serie portretten van oud-ministers wat z’n beslag moet krijgen tijdens het evenement ‘200 jaar Koninkrijk’ en een serie over vrouwelijke singer-songwriters onder de titel ‘Lijfliedjes’. Beiden moeten een interactief boek op gaan leveren, fotografie, tekst en video samen.’’

Meest inspirerende moment van de laatste tijd?
,,Toen ik Yori Swart voor mijn project ‘Lijfliedjes’ moest fotograferen in Alkmaar. Zij woont antikraak in de oude gevangenis daar. Een heel bijzondere omgeving, met al die tralies, deuren en gangen. Alle cellen, isoleercellen en gangen zijn toegankelijk, heel vreemd om er in rond te dwalen. Normaalgesproken kom je niet op zo’n plek om een foto te maken.’’

Van welke muziek hou je?
,,Stevie Ann heeft een hele mooie plaat gemaakt, ‘California Sounds’, die draai ik veel de laatste tijd. Ik heb haar ook gefotografeerd voor de serie vrouwelijke singer-songwriters. Eindelijk weer eens met mijn oude Hasselblad. Ik voel me dan weer ietsje meer fotograaf. Misschien omdat het zo lang duurt voordat ik de foto zie want tegenwoordig is de verrassing er wel uit. Zo’n film ga ik dan echt nog in de donkere kamer staan ontwikkelen. Verder vind ik Eefje de Visser ook goed, en iemand als Janne Schra.’’

Toekomstplan?
,,Haarlem bestaat over twee jaar 770 jaar. Net als in 1995 maak ik weer een serie portretten van bekende en markante Haarlemmers samen met Michiel van Reenen die de interviews doet. Ik moet wel zeggen dat ik het jammer vind dat sommige kleurrijke figuren uit het stadsbeeld zijn verdwenen, zoals de Papegaaiendame of Nico in zijn leren rok en laarzen. De markante straatfiguren lijken langzaam uit te sterven.’’

Website Fjodor C. Buis: http://www.fjodor.nl/

INTERVIEW: PAUL LIPS
FOTOGRAFIE: REMCO VAN DER KRUIS